Stadslucht
Stap mee op de toerbus. Maak een ritje door hun stad. Wolkenkrabbers van blikkend beton en staalhard glas. Het stadscentrum is een winkelcentrum in open lucht. Kasseien en authentieke middeleeuwse stenen als decoratie. Een afgelijnd en ingeperkt grasperkje als groene excuustruus.
Netwerken boven onze hoofden, onder de grond. Ze trekken grenzen, verdelen het territorium, controleren, sluiten uit. Zoals een onzichtbaar netwerk met betaalkaarten als toegangspasje. Zoals poortjes naar een netwerk waarin niemand onzichtbaar blijft. Openbaar vervoer, massatransport om permanent brandstof te leveren voor de economie.
De stad als vijandige omgeving.
Mensen kruizen elkaars pad maar zitten met hun hoofd verstrikt in communicatienetwerken. Mensen lopen tegen elkaar op. Agressief gedrag.
Eénogigen registreren de afwijkingen, slagen alles op in hun databases. Rode vestjes, paarse jassen, gekruiste armen, traag voorbijrijdende auto – blauwe streep, meststof voor paranoïde waanbeelden die elk moment realiteit kunnen worden.
Sociale mix is het excuus voor pestgedrag tegen de armen. Multiculturaliteit zegt de verkoopfolder, ‘s morgens naar de Marokkaanse bakker, ‘s avonds naar de Libanees of waarom niet eens de Chinees. De middenstand ziet er wel brood in.
De burger die trouw heeft gezworen aan de democratie, doet zijn zeg voor de televisiecamera’s of bij gebrek daaraan, drukt op de reactie knop om zijn opinie nog eens te ventileren.
Kijk om je heen, mis geen photo opportunity, adem in, maar niet te diep. De zuurstof in je longen is een constante bron van kanker. De stadslucht is, net zoals de stad zelf, een contradictie in zichzelf. Een metafoor voor het leven en de dood, de chaos en de orde in permanent conflict.
Wandel met mij mee, neem een kijkje in mijn stad. Ik heb het hier en daar wat bijgekleurd. Want nadat stadsplanners hun perverse creativiteit aangevuurd door macht en geld hebben botgevierd, is het mijn beurt.
Geen artistiek gelul, geen bijdrage aan of verfraaiing van.
Voor geruststellende kleuren vlucht je weg achter je televisiescherm.
Storende elementen voor de geesten die enkel orde begrijpen. De ideologie van de netheid is de ideologie van de controle, is de ideologie van de openbare orde, is de ideologie van de staat. Dus slaagt mijn hart telkens een slag sneller als ik weer opmerk, die daad.
Iemand heeft buiten de lijntjes getekend.
De stad als plaats waar individuen constant de wanorde voeden.
Voorlopig heeft de stad van de orde de bovenhand. Tot een moment van georganiseerde wanorde. Tot een ontmoeting van deze daden en die individuen.