Annex 3: Voor alles waar ze ons van beroven
Wie het nog wil zien kan onmogelijk naast de verscherping en uitbreiding kijken van de totaaloorlog tegen het leven door het kapitaal. Zij die nog bewegen voelen de stinkende en hete adem van de technisch gerichte sociale controle in hun nek. Met een zelfversnellende vooruitgang walst de vijand over de zo goed als verlaten loopgraven uit het verleden van de sociale oorlog. Het moment is aangebroken om afscheid te nemen van strijdvormen die in het verleden de sociale conflicten versterkten maar vandaag hopeloos achterhaald zijn door de vijand.
De tijd van formele betogingen en open vergaderingen is voorbij en het moment is gekomen om nieuwe strijdexpressies te vinden die het kapitaal nog niet heeft ontkracht. Door het formaliseren en concentreren van het spel beperken we de beweeglijkheid en het bereik ervan in de ijdele hoop op erkenning en overwinning. Ook het politiseren en moraliseren van de sociale oorlog draagt al lang niet meer bij tot de verspreiding van de conflicten maar is er veeleer een vrijwillige bron van isolement voor geworden.
Wat ons betreft is ook elke vorm van benadering van de strijd die gelijkaardig verloopt met de vijandige interpretatie ervan gedoemd om te falen. Opdat we spoedig de mogelijkheden tot gewapende vreugde mogen vinden vooraleer de bezetter ons van onze verbeeldingskracht en strijdlust kan beroven. Laten we ons niet langer blindstaren op de vrijwilligers en huurlingen van de macht maar meer oog hebben voor dat wat ze willen en moeten beschermen om zelf te kunnen overleven.
Hoewel gewoontes, gemak en eerzucht ons aansporen tot de aanval op diegene die getraind, betaald en gemotiveerd zijn om ons te bestrijden kan het ook anders. Zonder de brandweer of de takeldiensten heeft het vuur vrij spel en strandt de interventie in de file. De gezagstrouwe burgers en bedrijven die hun vuile werk door de flikken en fascisten laten uitvoeren en rijk worden door de repressie diensten te verlenen verdienen meer aandacht van de revolte dan ze tot nu toe kregen. Aangezien alles wat ze bezitten als wapen tegen ons gebruikt wordt en voortkomt uit onze uitbuiting zijn al hun dingen legitieme doelwitten voor de woede van zij die geen ideologie behoeven om zich te wreken. Als we hier spreken over de samenwerking tussen huurlingen, vrijwilligers en burgerwachten in het web van de controlestaat dan kunnen we niet omheen de infrastructuren die de repressie mogelijk maken.
Met dit subversieve voorstel willen we het verlangen om één specifiek repressief netwerk aan te vallen minstens bespreekbaar en indien mogelijk onweerstaanbaar maken voor iedereen die de vrijheid echt bemint. Het gaat over het wereldwijde stroomstelsel dat het spektakel voedt en in die hoedanigheid ook het materiële middelpunt ervan vormt. Het kapitaal integreert ons mentaal en fysiek via onze aansluiting op het stroomnet waarmee het tevens de totaliteit aan individuele uitbuiting synchroniseert tot het een denkbeeldig geheel lijkt.
Opdat het inzicht zich spoedig mag verspreiden dat de zogeheten sociale en humane aspecten van het stroomnet niets anders zijn dan uitvluchten voor de ombouw van het voormalige publieke terrein tot één openluchtgevangenis waar het overleven enkel geduld wordt als dienstbetoon aan de economie en de repressie.
Voor ons is het duidelijk dat de informele moordoproepen en haatboodschappen van de contrarevolte die in de controlekamers worden bedacht via de stroomkabels het publiek in de huiskamer bereiken. De snelweg waarover de liefde voor de slavernij wordt uitgezonden is echter enorm uitgestrekt en verloopt langs een hele ketting van tussenstations vooraleer ze de geesten en de beweging van haar ontvangers kan verlammen.
Om haar onderdanen en hun dingen te voeden moet het stroomgeworden kapitaal zonder escorte voortdurend door onbewaakte gebieden reizen waar velen de macht vijandig gezind zijn. De enige manier om de reconstructie van het sociale terrein tot een openluchtgevangenis te verhinderen is dit gebied door de revolte te herbestemmen als het betwiste slagveld van de sociale oorlog. Om de stroomkring van de vijand te onderbreken is het nog niet te laat. Toeslaan en verdwijnen als de bliksem uit het zwarte wolkendek dat over deze wereld hangt. Vechten; Niet Vluchten. Het leven is onze strijd, Eerst, Laatst en Altijd.
De ontlading aan de horizon
Een nooduitgang
“Vandaag bestaat ideologie enkel nog als uitvlucht en dekmantel voor wat technologisch noodzakelijk is om de bezetting te handhaven.”
De waanzin grijpt om zich heen. In het denkbeeldige wereldrijk van het kapitaal verdringen de misleide schapen zich voor de eer om als eerste geslacht te worden op het altaar van de vooruitgang. De formele ideologische camouflage voor de informele dictatuur door technologie verliest zienderogen haar geloofwaardigheid zonder dat dit de offerbereidheid van haar onderdanen schaadt.
Door de socialisering van militaire controletechnologie is de bezetter van iedere gezagstrouwe burger een soldaat aan het maken in het informele reserveleger van de legaliteit.
Nu de burgeroorlog op wereldschaal netjes ecologisch, sociaal en moreel verpakt wordt als prijs voor de vooruitgang vieren de beschaafden schaamteloos en uitbundig haar talloze slachtingen. Overal lijken opstandige krachten in het defensief gedreven door de legioenen van de contrarevolutie. De huurlingen en vrijwilligers van de bezetter maken arroganter dan ooit jacht op de barbaren die zich weigeren te onderwerpen aan de heerschappij des doods. Desondanks alle georganiseerde misleiding en verwarring blijven sommigen echter rotsvast vertrouwen in de levende mogelijkheid op bevrijding door strijd.
Daarom blijven we rusteloos zoeken naar strijdperspectieven die het einde van de koopwarendictatuur in zich dragen. Deze woorden zijn niets anders dan een voorstel tot heroriëntering van de sociale conflicten gericht tot iedereen die de voorspoedige vernietiging van de openluchtgevangenis in opbouw een warm hart toedraagt. Ons inziens is de tijd rijp om te breken met de bestaande spelregels en het initiatief te hernemen door de opening van nieuwe fronten in de sociale oorlog tegen de dodende vooruitgang van het kapitaal. Het moment is aangebroken om de aanval in te zetten op de centrale technische infrastructuur die het verlangen tot revolte uitroeit en onmisbaar is voor de verdediging van de kampenwereld. Laten we de vreugde herontdekken die ontstaat nadat de stekker uit het stopcontact is getrokken of de stroomtoevoer onverwachts wordt onderbroken.
Aan de bron
Always only a shortcut away from the end of powers transmission
Wat zorgt ervoor dat dingen van kunststof en ijzer slimmer en beweeglijker lijken dan ons? Wat maakt het onmogelijk om onze vijanden open en frontaal aan te vallen? Welke structuur isoleert het leven en verbindt de dingen met elkaar, hun meester en zijn dienaren? Waarom willen we het spel altijd moeilijker maken dan het is?
We lopen vrijwel altijd en overal op, onder, tussen of langs de kunstmatige zenuwen en aderen van de spookwereld waarin we moeten overleven. Slechts weinigen bevinden zich hier nog buiten het bereik van het web uit koper, glasvezel en kunststof waarover zowel de stroom als de data vervoert en verdeelt wordt tussen de aangesloten dingen en hun dienaars. Het is de verborgen link die onze slaapkamers rechtstreeks verbindt met de dichtsbijzijnde controlekamer. De onder een dodelijke spanning staande tentakels waarover de macht zijn boodschap naar ieders onderbewustzijn transporteert om onze gevoelens te manipuleren en onze dromen te controleren.
In de lente van 2011 maakte het Pentagon bekend dat het elke aanval op het Amerikaanse stroomnet voortaan als een daad van oorlog bestempelt. De toonaangevende bonzenkrant Wall Street Journal blokletterde na dit nieuws triomfantelijk en onverholen de niet te misverstane boodschap: ‘Mess with our Grid: expect rockets down Your chimney’…
Iedereen weet dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer ook de ontelbare satellietstaten van de Verenigde Staten het voorbeeld van Grote Broer zullen volgen. De preventieve oorlogsverklaring aan iedereen die het stroomnet wil saboteren verraad duidelijk dat de bezetter anno 2011 maar al te goed bewust is van zijn eigen kwetsbaarheid.
In de controlestaten moet het stroomnet dat de apparatenketens voedt voortdurend uitgebreid en verfijnd worden zodanig dat er niemand meer buiten het bereik van de dingen kan overleven. In elke tijdelijke en plaatselijke stroomonderbreking is duidelijk te zien hoe snel het spektakel vergeten is als men door het uitvallen van de dingen gedwongen wordt om zijn luxecel te verlaten. Voor ons is het duidelijk dat de aanval op de kampenwereld zinloos of zelfmoord is als we er niet eerst in slagen om de stroomcirculatie gedeeltelijk te verstoren of te onderbreken. Daarom verklaren wij ons in permanent conflict met alles en iedereen die de naderende ‘Moeder van alle Kortsluitingen’ wil verhinderen.
Vermommingen en vervreemding
“Forget your country and kill for your grid”
“Het is zelfbedrog te denken dat de dienaren van de macht niet voor elke meter zullen vechten zolang ze zich in zijn geestelijke en morele gevangenis bevinden.”
Zoals wij het ervaren berust de voornaamste bescherming die het stroomnet geniet op de sociale controle van mensen die nog steeds geloof hechten aan de ideologische uitvluchten waarmee de macht haar dodelijk web vermomt. Iets dat door de staten werd opgetrokken met het bloed van arbeiders en recentelijk aan het kapitaal werd overgedragen om de repressie te rationaliseren kan voor ons onmogelijk sociaal noch humaan zijn. Het is zeker dat de mediasoldaten van de macht de saboteurs van het stroomnetwerk zullen demoniseren als antisociale gekken. Monsters die speciale behandeling en aandacht vereisen van de beulen in doktersjas of cipiersuniform.
Wanneer het echt nodig is zullen er zolang het stroomnet werkt ongetwijfeld voldoende vrijwilligers en huurlingen zijn die er hun gezondheid en leven veil voor hebben om het zenuwstelsel van de macht te bewaken. De dagen naderen met rasse schreden waarop de bezetter niet enkel gedwongen zal worden om slag te leveren om het bezit van de olievelden maar ook voor de verdediging en handhaving van het stroomnet. In de nabije toekomst zullen nog rivieren van bloed vergoten worden over het stroomnetwerk zoals er in het verleden mensen afgeslacht werden voor het vaderland of voor bodemschatten. Zolang ze onder de boze betovering van de macht blijven zullen de beschaafden voor de bevrediging van hun stroomverslaving kiezen en geen moer geven om gezonde lucht of een stralingsvrije atmosfeer.
Tegelijk vinden we het zinloos en bovenal vreugdeloos om onder de huidige condities verbalen of papieren kritiek te verspreiden op grote schaal. Zolang het digitale databombardement de zintuigen van het publiek opeist en controleert zal niemand nooit meer echt de betekenis van onze woorden kunnen of willen begrijpen. Voor ons is het duidelijk dat het schijnbare isolement waarin de strijd zich momenteel bevindt enkel te doorbreken is door de aanval op het vijandige datadistributienetwerk. Zonder de voortdurende vergiftiging van hun geesten zullen de schijnbaar eindeloze leger van legaliteit nog sneller uiteen vallen dan de sneeuw die smelt voor de zon. Het is nooit te laat om de draad van het spel her op te nemen dat al veel te lang geleden vroegtijdig werd onderbroken.
In het spoor van een mogelijkheid
Het donker heeft iets magisch. Het doet de door kunstlicht afgestompte verbeelding onmiddellijk heropleven. In het duister valt niets meer van iets anders te onderscheiden. In haar gezelschap dwalen we onmiddellijk buiten de door de bezetter vastgelegde grenzen van tijd en ruimte. Daarom omhelzen we haar als een unieke vertrouwelinge aan wiens terugkeer we nooit hoeven te twijfelen.
Als centraal element in de kapitalistische bezettingsstructuur is het stroomnet altijd al een doelwit geweest voor de vijanden van de macht. We hoeven niet ver terug te blikken in het verleden van de sociale oorlog om voorbeelden te vinden.
Het was in de lente van 1986 dat de kernramp te Tsjernobyl de sociale conflictcyclus tegen atoomenergie naar haar laatste hoogtepunt stuwde. Toen besloten sociale opstandelingen om de atoommaffia aan te vallen middels aanslagen op de masten van het hoogspanningsnet in het hart van het beest. Tot het einde van de Koude Oorlog werden over heel West-Europa maar vooral in West-Duitsland en Italië duizenden hoogspanningsmasten het doelwit voor de vijanden van da atoommaffia. Tussen januari en half november 1986 registreerden alle afdelingen van de West-Duitse politie samen 116 aanslagen tegen de stroommasten. Meer dan een derde daarvan werd bij de aanval compleet vernield wat goed was voor tien miljoen Duitse marken schade zonder dat de flikken er ook maar in slaagden om één dader te vatten.
Aanvankelijk leek de aanvalsgolf onstuitbaar tot ze frontaal botste op het tegenoffensief van de contrarevolte en andere praktische grenzen die haar verspreiding verhinderden. Na de bijna dodelijke elektrocutie van een Italiaanse strijdster tijdens het omhalen van een hoogspanningsmast en de volledige ontmanteling door infiltratie van een autonome ‘zaagvissenkern’ in West-Duitsland begon de kritiek op de aanvalsmethode aan te zwellen. De aanvalsgolf tegen het hoogspanningsnet was reeds over haar hoogtepunt heen toen het einde van de Koude Oorlog ook de ondergang van het sociale verzet tegen de atoommaffia bestendigde. Hoewel deze aanvalsvorm de Grote Verzoening overleefde was het tegen 1990 overduidelijk dat de controlestaten de onbeheersbare verspreiding ervan succesvol hadden bezworen.
Wij beschouwen de stroommastsabotage uit de tweede helft van de jaren ’80 allerminst als een verloren gevecht maar wel als een bloedmooi conflict wiens schoonheid ons tot op heden blijft inspireren tot de compromisloze strijd tegen eenzelfde vijand in een andere tijd.
Net zoals we nooit zullen vergeten dat het de Franse politie was die eind oktober 2005 twee gettowelpen de dood in dreef door hen te achtervolgen tot ze in een elektriciteitscabine vluchten waarin ze na elektrocutie ter plekke stierven. De dubbele moord op deze ongewenste kinderen gaf het startsein tot een historische ontlading van opstandige krachten en onthulde tegelijk zowel de kwetsbaarheid van het stroomnet als het dodelijke gevaar dat het inhoudt voor alles wat leeft.
Tijdens de revolte in de herfst van 2005 vernielden de opstandelingen te Clichy eerst de openbare straatverlichting vooraleer ze starten met brandstichten. Nadat de politie in december 2008 te Athene een opstandige tiener executeerde braken rellen uit die de Griekse politie tijdelijk uit opstandige delen van de hoofdstad verdreef. Enkele anonieme rebellen herkenden de gelegenheid en vernielden de stroomvoorziening van de verkeerslichten waardoor de revolte tijdelijk de ruimte bezette die anders voor het verkeer is gereserveerd.
Door de straat- en verkeersverlichting uit te schakelen saboteren we de werking van de antisociale openluchtfabriek in wording en bevrijden tegelijk de ruimte waarin de opkomst van de werelden van het spel niet meer valt te stuiten. Door het ontwrichten van de doorstroming van de macht transformeren we het bezette gebied tot een terrein dat de sociale conflicten met open armen omhelst.
Uit de recentere sociale revoltes te Frankrijk en Griekenland blijkt dat het de aanvallen op het stroomnet zijn die de ruimte en de gelegenheden scheppen om de opstand vol te houden, haar te verdiepen en verspreiden.
Laten we de opstanden te Parijs en Athene herkennen als kortsluitingen die het pad effenen voor de irrationele ontladingen van opstandige krachten in de nabije toekomst. Opdat een orkaan aan onbeheersbare conflicten de Glazen en Witte Huizen achter de informele burgeroorlog op wereldschaal spoedig met de aardbodem gelijk mag maken.
Van kortsluiting tot ontlading
From disruption of capitals power to discharge of insurgent force and decontrol
Niemand kan vandaag nog ontkennen dat het kapitaal zijn grootstedelijke concentratiekampen in ijltempo is aan het transformeren tot gigantische openluchtgevangenissen. Het voormalige sociale terrein wordt bezet door een arsenaal aan slimme dingen die de repressie socialiseren en verinnerlijken onder de wezens die in dit sociale kerkhof moeten overleven.
Het is deze kolonisering van het publieke domein door slimme dingen die de instrumentalisering van de sociale controle mogelijk maakt. De inplanting van videocamera’s, kaartlezers, detectoren, sensoren, scanners, enzovoort… bewaakt niet enkel onze fysieke beweging maar ook de manier waarop we denken en met elkaar omgaan. Soms lijkt de waanzin al zo ver gevorderd dat het lijkt alsof het zinloos, zelfmoord of tegennatuurlijk is. Wij menen echter dat het bijgeloof in de denkbeeldige almacht van de bezetter niets anders is dan de centrale kernboodschap uit de psychologische totaaloorlog waarmee het spektakel onze geesten wil besmetten.
Voor ons is vandaag nog niets verloren en blijft alles wat we echt willen mogelijk. Het is nooit te laat om te revolteren en de gewapende vreugde op te zoeken die het einde van de waanzin in zich draagt.
Als de tentakels van de vijand zich overal bevinden dan zijn ook de mogelijkheden voor de aanval groter dan ooit tevoren. Laten we in de fijnmazigheid en uitgestrektheid van het stroomnet de gelegenheden ontwaren om de krijgskans alsnog te doen keren. Hoe verwaarloosbaar ze op spectaculaire schaal in ruimte en tijd ook mogen lijken; in Elke onderbreking van de voeding naar de dingen die ons onderwerpen herkennen we de Grote Ontlading die de wereld in zich draagt waar we reeds zo lang van dromen. Opdat stoorkrachten mogen ontluiken die de circulatie van de macht en de stroom die haar voedt voor eens en altijd de weg versperren. Stoorkrachten die de natuurlijke weerstand tegen de doorstroming van de macht onoverbrugbaar zullen maken. Wezens die de wilskracht koesteren om het irrigatiestelsel droog te leggen waarmee de macht het sociale weefsel met zijn controle overspoelt.
Door het stroomnet te herkennen als een onverdedigbaar statisch doelwit voor de onbeheersbare dynamiek van een ongelijk verlopende sociale oorlog bevrijden we ons van de denkbeeldige noodzaak tot de open en frontale aanval. Als we de doorstroming van de voeding naar het spanningsveld dat deze kampenwereld vormt en beschermt kunnen ontwrichten zal onze vreugdevolle aanval onweerstaanbaar worden. Zonder stroomtoevoer worden de oppermachtige slimme dingen ogenblikkelijk herleid tot wat ze echt zijn. Overbodige, roestende, onbruikbare en dus nutteloze stukken materie rijp voor de schroothoop. Net zoals elk kamp dat van zijn centrale voedingsbron is afgesneden als bij toverslag in een naargeestige, levenloze en bouwvallige tempel verandert die gelaten zijn onafwendbare sloop afwacht.
Het moment waarop de jagers prooien worden hangt in de lucht. De bloedmooie nacht waarin zowel de straling als de spanning oplossen in het niets. Het einde van de langzame dood die de bezetter ons als leven wil opdringen. Als het vuur de isolatie heeft verteerd zal de kortsluiting het sein voor de aanval worden die ons in een ogenblik naar een andere wereld kan katapulteren. Het is in de oorverdovende stilte die de komende stilstand van de dingen zal vergezellen dat hun verwarde en ontredderde bedieners terug vatbaar kunnen worden voor de verleidingen en avonturen van de revolte. Laten we ons niet blindstaren op hoogspanningsmasten maar oog hebben voor alles dat zich tussen de transformatorcabines en de stopcontacten bevindt.
Sommigen dwalen met opzet
“De stoorkrachten uit het Noorden dragen de Vrijheid in hun harten waar ze buiten schijnbaar van berooft zijn”
Voor ons is de aanval op het stroomnet een onafscheidelijk element uit de sociale oorlog waarin we onszelf door de strijd uit de slavernij bevrijden. Niet uit nostalgie over een terugkeer naar wat nooit meer kan zijn maar vanuit het verlangen naar een uitbraak uit het eeuwige heden naar iets dat echt anders is. Het feit dat ook wij vandaag nog aangewezen zijn op het vijandige stroomnet om te overleven zien we allerminst in tegenspraak met ons verlangen om het aan te vallen. We herkennen onze afhankelijkheid van en verslaving aan stroom als een dwaling die we voortdurend met onze vrijheid en gezondheid betalen en zullen ons vanaf heden beter voorbereiden op het moment van de Grote Kortsluiting.
Het bestaan en het gebruik van stroom als energiebron op zich laat ons koud maar het is de manier waarop de bezetter deze techniek misbruikt als voeding voor de economie en de repressie die onze harten van haat ervoor vervult. Het gaat ons niet om een terugkeer naar een denkbeeldige stroomloze natuur maar wel om een revolte tegen de witte folter van de koopwarendictatuur. Voor ons is het zowel irrelevant als duidelijk dat sommige delen van het stroomnet ook na de kortsluiting van het systeem zullen blijven bestaan.
Door het pad naar de vrijheid voor te stellen alsof het een lijdensweg vol van gruwel en ontbering zou zijn zal het spektakel zijn dienaren opzwepen om voor hun luxe en slavernij te vechten tot de laatste druppel bloed. Desalniettemin is ons hartstochtelijk verlangen naar vrijheid te levendig om nog langer met vergifitigde luxe te doden of in emotionele chantage te verstikken. Laten we in het conflict onze valselijk opgewekte angsten voor het donker, de koude of het onbekende vergeten in een innige omhelzing met de vrijheid waar we te lang van gescheiden zijn geweest. We zijn er ons bewust van dat de ontwenning van de stroomverslaving voor velen een pijnlijke ervaring zal zijn maar kunnen ons niet langer in vals medelijden wentelen met wezels die geleerd hebben om het echte leven als de dood te vrezen.
We willen niet enkel de sterren kunnen zien maar ook de vogels horen fluiten terwijl we vrij en dus ongecontroleerd door het leven dwalen. Omdat de oogst die de verhoging van de dodende straling rondom de spanningsvelden voortbrengt uit misvormde dieren en kinderen met bloedarmoede of botkanker zal bestaan.
Opdat we elkaar sneller dan verwacht mogen ontmoeten in de levende sferen van de sociale conflicten die ons omgeven. Wanneer we er samen voor gaan kan niets of niemand onze uitbraak naar de Andere Kant beletten. Herken de ontbrekende schakel en hou het Echt.